Odkąd zobaczyłam ten stromy, charakterystyczny kształt, miałam wielkie marzenie: wejść na nią. Nic prostszego? Ale trzeba znaleźć czas, żeby pojechać w Beskid. Samotnie, bo prawdziwe wejście to wędrówka tylko ze sobą i ze swoimi myślami. Trzeba zarezerwować nocleg, ustalić trasę, bo mam więcej marzeń do spełnienia… Chwilowo niedostępna jest dla mnie jedyna słuszna opcja czyli: bierzesz namiot, śpiwór, wszelkie graty i wędrujesz, śpiąc gdzie popadnie. Przez wiele lat moje plecy protestowały nawet przeciw noszeniu DAMSKIEJ TOREBKI NA RAMIENIU! Potem łaskawie zgodziły się na mały plecak. Lekarz ortopeda wygenerował, że chodzenie jest dla mnie świetne, ale mam nosić do 5 kilo. I wędrować po górach z namiotem i żarciem? Nie da się! No więc podkulam ogon. Zamawiam noclegi z pościelą i obiadokolacje. Biorę mało jedzenia – od czego są sklepy i dobrzy ludzie? Plecy i tak mnie bolą. Ale o wiele mniej, niż po siedzeniu przy komputerze!
Wyruszam na Cergową z Daliowej piękna, dziką drogą przez zbocza góry Pitrosal – emocje! Wielki upał. Piję wodę i gadam w chatce studenckiej w Zawadce Rymanowskiej. Kombinuję razem z napotkanym turystą, jak zrobić piękną pętlę przez Cergową i wrócić do Daliowej- najlepiej inną drogą. Zobacz – mówi koleś – kawałek za drugim wierzchołkiem złapiesz ścieżkę, nie tracąc wysokości przejdziesz na jedną górkę, potem na drugą, i już będziesz na Przełęczy Szklarskiej. – Szedłeś tędy? – pytam, bo wiem, jak w rzeczywistości mogą wyglądać ścieżki, które są zaznaczone na mapie. – Nie – odpowiada. Dziewczyny z obsługi chatki też nie wiedzą. Mimo to wyruszam. Strome podejście. Szczyt blisko! I rozczarowanie: pokrzywy, trochę śmieci. Wilgotne krzaki. Gruby facet i dziewczyna jedzą chipsy. Eee, myślę, taka góra… Idę dalej. Ścieżka za drugim wierzchołkiem, pokrzywy, chaszcze. Wielkie błoto, chwilami głębokie, rozległe kałuże. Idę, nie chce mi się rąbać przez ten gąszcz. Widzę po słońcu, że ścieżka skręca coraz bardziej. Już wiem, że to nie ta ścieżka. Wracam pod górę stromym zboczem, szukam. Inna ścieżka. Ale po jakimś czasie też skręca nie tam, gdzie trzeba. Późna pora. Decyduję się na powrót wiedząc doskonale, że nie wyjdę na przełęcz, tylko gdzieś na Zawadkę Rymanowska w okolicy cerkwi. I tak właśnie się dzieje. Trochę zła, a trochę rozbawiona własnym nadąsaniem wracam grzecznie moją poranną trasą. Na osłodę wycyganiam w Farfurni wodę do picia i ogórka małosolnego – pyszności! Wracam pustą drogą przez dzikie zbocza Pitrosala. Długie cienie pod nogami, wieczór.
Dziękuję, góro, za tę lekcję pokory.
PS: Teraz na Cergowej jest piękna wieża widokowa. O tym właśnie będzie następna opowieść.