Jak chodzić po górach z endoprotezą biodra

Ciechania

Najważniejsza rzecz to determinacja. Góry są dla mnie ważne jak oddech. I być w nich, fizycznie siedząc na ławce przed schroniskiem – to za mało. Trzeba je przemierzać, łykać, doświadczać ich na wszelkie sposoby. Spocić się, zmarznąć lub usychać z pragnienia (gdzie, u licha, jest ten strumień???).

Dobrze zrobiona endoproteza biodra pozwala na wędrowanie. Ale nic nie przychodzi samo.  Trzeba było wzmocnić osłabione mięśnie. Niektóre z nich zostały przecięte podczas operacji, inne, przykurczone, wymagały pomocy fizjoterapeuty (dzięki, Kuba!). Moja możliwość wędrowania to codzienne uporczywe ćwiczenia: rozmasowywanie, rozciąganie, wzmacnianie. Joga sprawdza się tu bezbłędnie. Oczywiście stosowana mądrze i w odpowiednim zakresie. I wtedy – co za radość! – idziesz!

Operowana noga zawsze będzie już „dzieckiem specjalnej troski”. Szybciej się męczy, powstają przykurcze. Druga noga, nadmiernie przeciążana przez lata, też potrafi zaprotestować. Co można robić? Częściej odpoczywać. Chodzić z kijami. Masować, zwłaszcza tę operowaną (zawsze zabieram bańkę chińską, jest bardzo lekka).

Póki co, spacer na lekko. Im mniej kilogramów na plecach, tym lepiej dla bioder i kręgosłupa. Na zdjęciu – Dolina Ciechania, Beskid Niski. Pochmurny poranek po deszczowej nocy.